اگر به باده مشکین دلم کشد شاید

که بوی خیر ز زهد ریا نمی آید

جهانیان همه گر منع من کنند از عشق

من آن کنم که خداوندگار فرماید

طمع ز فیض کرامت مبر که خلق کریم

گنه ببخشد و بر عاشقان ببخشاید

مقیم حلقه ذکر است دل بدان امید

که حلقه ای ز سر زلف یار بگشاید

تو را که حسن خداداده هست و حجله بخت

چه حاجت است که مشاطه ات بیاراید

چمن خوش است و هوا دلکش است و می بی غش

کنون بجز دل خوش هیچ در نمی باید

جمیله ایست عروس جهان ولی هش دار

که این مخدره در عقد کس نمی آید

به لابه گفتمش ای ماه رخ چه باشد اگر

به یک شکر ز تو دلخسته ای بیاساید

به خنده گفت که حافظ خدای را مپسند

که بوسه تو رخ ماه را بیالاید